Η Σύγχρονη Σχεσιακή Ψυχοθεραπεία ή Σύγχρονη Σχεσιακή Ψυχαναναλυτική Ψυχοθεραπεία, είναι μια θεραπευτική προσέγγιση που στηρίζεται στη σύγχρονη ψυχαναλυτική οπτική, η οποία περιλαμβάνει πλήθος θεωρητικών σχολών και τρόπων σκέψης. Είναι ένα συνθετικό μοντέλο ψυχοθεραπείας που ενσωματώνει στοιχεία της Ψυχολογίας του Εγώ (Self Psychology, Heinz Kohut), της Σχεσιακής Ψυχανάλυσης (Relational Psychoanalysis, Steven Mitchell), της Θεωρίας των Αντικειμενοτρόπων Σχέσεων (Object Relations Theory, Melanie Klein, Otto Kernberg, Donald Winnicot, Ronald Fairbairn), της Θεωρίας της Προσκόλλησης (Attatchment Theory, John Bowlby), της Διυποκειμενικής Ανάλυσης (Interpersonal Theory, Sullivan).

Εμφανίστηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’80 με Ιδρυτή και κύριο εκφραστή της τον Steven Mitchell.

Επίκεντρο της Σχεσιακής Ψυχοθεραπείας αποτελούν οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις. Υποστηρίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο έχουν διαμορφωθεί οι σχέσεις μας με τους σημαντικούς άλλους στη διάρκεια της ζωής μας παίζει καθοριστικό ρόλο στην εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας, στην ποιότητα των σχέσεών μας στην ενήλικη ζωή και γενικότερα στην ψυχική μας ισορροπία ή αντίθετα στην ανάπτυξη ψυχικής δυσφορίας ή/και ψυχικών διαταραχών. Εν ολίγοις, είμαστε σε μια συνεχή αλληλεπίδραση με τους άλλους, επηρεαζόμαστε από και επηρεάζουμε τους άλλους, σκεφτόμαστε τους άλλους, αποζητούμε να είμαστε σημαντικοί για τους άλλους, η ίδια μας η ύπαρξη είναι ουσιαστικά μια «ύπαρξη σε σχέση» (Mearns & Cooper, 2005).

«Όπως ο αέρας που αναπνέουμε, έτσι και οι άλλοι που μας τριγυρίζουν και συγχρόνως είναι μέσα μας, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας» (Mearns & Cooper, 2006).

Σε πρακτικό επίπεδο, εξερευνά τις σχεσιακές συγκρούσεις του ατόμου με τους σημαντικούς άλλους, όπως αυτές αναπαράγονται και αντικατοπτρίζονται στη σχέση του με τον θεραπευτή στο θεραπευτικό πλαίσιο. Έτσι, ο θεραπευτής χρησιμοποιεί τη θεραπευτική σχέση ως βασικό εργαλείο για να κατανοήσει την εμπειρία του θεραπευόμενου, αφού η σχέση αυτή αποτελεί μια μικρογραφία των σχέσεων στην καθημερινή του ζωή. Επιπλέον η θεραπευτική σχέση αποτελεί το όχημα για να συνδεθεί παρελθόν, παρόν και μέλλον με έμφαση στο «εδώ και τώρα» της θεραπευτικής πράξης. Ο θεραπευτής δεν είναι «αυθεντία», αλλά συνεργάζεται με το θεραπευόμενο σε μια ισότιμη σχέση στην οποία συμβάλλουν εξίσου και δίνεται μεγαλύτερη σημασία στο αυθεντικό μοίρασμα μεταξύ τους παρά στην εφαρμογή τεχνικών. «Είναι η σχέση που θεραπεύει και όχι οι τεχνικές» (Irvin Yalom).

Πιο αναλυτικά, ο θεραπευόμενος με τη βοήθεια του θεραπευτή ανακαλύπτει και επεξεργάζεται τους τρόπους με τους οποίους έχει μάθει να σχετίζεται με τους άλλους μέχρι τότε. Ο θεραπευτής παρέχει ένα περιβάλλον ασφάλειας, ενσυναίσθησης και άνευ όρων αποδοχής, αντιπροσωπεύει δηλαδή με άλλα λόγια μια επανορθωτική εμπειρία σχέσης. Συμμετέχει και ο ίδιος ενεργά με το να μοιράζεται τα συναισθήματά του. Χρησιμοποιώντας ως εργαλείο τον εαυτό του μέσα στη σχέση, συνδέει, σε συνεργασία με το θεραπευόμενο, τη σχεσιακή ιστορία της ζωής του θεραπευόμενου με αυτή που αναπτύσσουν μεταξύ τους. Αυτή είναι που θα δημιουργήσει τη βάση για μια νέα εμπειρία του «Εαυτού με τον άλλο». Συνεπώς η ουσία της θεραπείας βρίσκεται σε αυτό που κάνουν οι δυο τους μαζί, πώς αλληλεπιδρούν για να χτίσουν τη σχέση τους και να κατασκευάσουν νέες ιδέες και νοήματα, με ποιον τρόπο αυτά τους επηρεάζουν και πώς η αλληλεπίδρασή τους αλλάζει στο χρόνο.